Column: ‘Wings of Freedom’ kunstwerk in de Maasduinen

Zoals de wind in de Maasduinen het stuifzand soms stilletjes ophoopt tot een nieuwe duin, zo wijzigt het geopolitieke landschap soms ook onopgemerkt. Dan slapen wij als het ware.

We schrijven 21 september 1945. De Lancaster bommenwerper NN744 komt met een tempo van 450 kilometer per uur terug van een missie boven Duitsland. Duitse jagers boven Bergen opereren vanuit het volledig vernieuwde vliegveld Fliegerhorst bij Venlo. Ze weten allang dat de Lancasters kwetsbaar zijn aan de onderkant, waar zich geen mitrailleur bevindt. Het vliegtuig wordt in brand geschoten. Twee bemanningsleden overleven het niet. De vijf anderen drijven met hun parachutes weg van de Tommies aan de Overloonse kant van de Maas, naar de Bergense zijde waar de Duitsers nog de baas zijn. In 1943 zou het leed zo mogelijk nog massaler zijn geweest. Toen werd ter hoogte van de Ontginningsweg een Lancaster brandend uit de lucht geschoten. Alle zeven militairen van amper twintig jaren jong, dood. Nooit meer de bloesem zien, nooit meer vrijen met haar, nooit meer een goed boek, nooit meer.

Minder dan honderdvijftig stappen van mijn huis is op de Vliegerberg nog de impact van het neergestorte vliegtuig zichtbaar in de vorm van een kuil.

Overigens, het kunstwerk mag er zijn. De sobere kleuren, de vleugel die worstelt maar niet ten onder gaat en de reusachtige betonblok, het zijn aspecten die onverzettelijkheid uitstralen.
Dat is mooi!

Maar we blijven zitten met de vraag van Dylan:
“How many times must the cannonballs fly
Before they’re forever banned?
The answer, my friend, is blowing in the (Maasduinen) wind.”

Jacques Jacobs